Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις γράφει Ιστορία, η «Ζωή του Πι» αποσπά τα περισσότερα βραβεία και δυο αυστριακοί οι θριαμβευτές της Ευρώπης. Η 85η τελετή των Οσκαρ όμως ήταν νωθρή και αδιάφορη. Πάλι καλά που υπήρχε και ο Ταραντίνο!
Με το τρίτο Οσκαρ της καριέρας του που απέσπασε για τον «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο Ντάνιελ Ντέι Λούις έγραψε το δικό του κεφάλαιο στην Ιστορία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου. Ο ιρλανδός ηθοποιός είναι ο πρώτος ηθοποιός στα 85 χρόνια του θεσμού που καταφέρνει να κερδίσει τρία βραβεία στην κατηγορία του Α’ ανδρικού ρόλου (προηγούνται οι βραβεύσεις του για το «Αριστερό μου πόδι» και το «Θα χυθεί αίμα»).
«Στην πραγματικότητα ήταν να παίξω εγώ την Μάργκαρετ Θάτσερ ενώ η Μέριλ Στριπ ήταν η πρώτη επιλογή του Στίβεν Σπίλμπεργκ για τον Λίνκολν» είπε ο Ντέι Λούις ορμώμενος από το γεγονός ότι ένας άλλος θρύλος της υποκριτικής η Μέριλ Στριπ, περσινή βραβευθείσα για την «Σιδηρά κυρία» ανακοίνωσε το όνομά του και του παρέδωσε το βραβείο.
Κρίμα που αυτή η ιστορική στιγμή σε όσους τουλάχιστον ενδιαφέρονται για την Ιστορία αυτών των βραβείων, συνέπεσε με μια από τις πιο άχαρες, άνευρες και κουρασμένες τελετές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Φτωχό χιούμορ, πολλές δημόσιες σχέσεις (οι ευχαριστήριοι λόγοι ήταν ένα ασταμάτητο copy paste στο οποίο απλώς άλλαζαν τα ονόματα), ελάχιστες εκπλήξεις και ένας νέος παρουσιαστής, ο Σεθ Μακ Φαρλέιν, που πολύ απλά δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το κοινό.
Το μεγάλο φαβορί στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας ήταν η «Επιχείρηση: Argo» του Μπεν Αφλεκ και αυτή η ταινία, τελικά (όπως όλοι περιμέναμε) κέρδισε. Η στιγμή ήταν επίσης ιδιαίτερη για την Ιστορία των Οσκαρ γιατί τον φάκελο άνοιξε στον Λευκό Οίκο η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα η οποία εμφανίστηκε στην γιγαντοοθόνη της αίθουσας Dolby έχοντας πάρει τον λόγο από τον ηθοποιό Τζακ Νίκολσον που είχε ανεβεί στην σκηνή.
Ο Μπεν Αφλεκ του οποίου το όνομα απουσίαζε από την κατηγορία των υποψηφίων για το Οσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας ανέβηκε στην σκηνή για να παραλάβει το βραβείο του και μαζί του δεν ήταν μόνον ο Γκραντ Χέσλοφ και ο Τζορτζ Κλούνεϊ ως συμπαραγωγοί της «Επιχείρησης :Argo» αλλά και όλοι οι συντελεστές της ταινίας που βρίσκονταν στην αίθουσα. Ανάμεσά τους ο Αλαν Αρκιν (υποψήφιος για το Β’ ανδρικού ρόλου) και ο μουσικοσυνθέτης Αλεξάντρ Ντεσπλά (υποψήφιος για το Οσκαρ μουσικής)
Τα Οσκαρ και εφέτος μοιράστηκαν. Με την εξαίρεση των «Μυθικών πλασμάτων του Νότου» που δεν κέρδισαν πουθενά, όλες οι υπόλοιπες οκτώ ταινίες που διεκδικούσαν το Οσκαρ καλύτερης ταινίας κέρδισαν κάποιο βραβείο. Ποσοτικά μιλώντας η «Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι είναι εκείνη που κέρδισε τα περισσότερα, δηλαδή τέσσερα: Σκηνοθεσίας, οπτικών εφέ, μουσικής (Μάικλ Ντάνα) και φωτογραφίας (Κλάουντιο Μιράντα). Ο Ανγκ Λι που ενδεχομένως να είναι ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους στον παγκόσμιο κινηματογράφο μίλησε με ειλικρίνεια και ζεστασιά ευχαριστώντας όλους τους συντελεστές της ταινίας του αλλά και την πατρίδα του, την Ταϊβάν, η οποία όπως είπε «συνέβαλλε σημαντικά στην δημιουργία αυτής της ταινίας.»
Μια θέση πιο κάτω, στις τρεις βραβεύσεις, ισοβαθμούν το «Argo» που εκτός από το καλύτερης ταινίας κέρδισε επίσης το βραβείο διασκευασμένου σεναρίου (Κρις Τέριο) και μοντάζ και το μιούζικαλ «Οι άθλιοι» του Τομ Χούπερ που κέρδισαν το β’ γυναικείου ρόλου (Αν Χάθαγουεϊ – το φαβορί), μακιγιάζ και ηχητικού μιξάζ.
Μεγάλη στιγμή όμως και για την Αυστρία η εφετινή απονομή αφού δυο αυστριακοί καλλιτέχνες σήκωσαν από ένα επίχρυσο αγαλματίδιο ο καθένας για διαφορετικές ταινίες: ο σκηνοθέτης Μίχαελ Χάνεκε σήκωσε το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για την «Αγάπη» και ο συμπατριώτης του, Κρίστοφ Βαλτς το β’ ανδρικού ρόλου για το «Django ο τιμωρός» του Κουέντιν Ταραντίνο. Είναι το δεύτερο που κερδίζει μετά τους «Αδωξους μπάσταρδους», επίσης ταινία του Κ. Ταραντίνο.
Ο ίδιος ο Ταραντίνο έδωσε μακράν τον καλύτερο ευχαριστήριο λόγο όταν ανέβηκε στην σκηνή για να παραλάβει από την Σαρλίζ Θερόν και τον Ντάστιν Χόφμαν το δεύτερο Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου της καριέρας του για το «Django ο τιμωρός» (το πρώτο ήταν για το «Pulp fiction»). Ενιωθες πραγματικά ότι επιτέλους κάτι συμβαίνει. Εκρηκτικός και παθιασμένος όπως οι διάλογοι που γράφει στο χαρτί και οι εικόνες που φτιάχνει στην οθόνη, ο Ταραντίνο σήκωσε το χέρι και κάνοντας το σήμα της νίκης (V) δήλωσε ότι είναι η χρονιά των συγγραφέων. «Αν θα θυμόμαστε το “Django ο τιμωρός” μετά από 20 χρόνια αυτό θα οφείλεται στους ήρωές του» είπε κάθε άλλο παρά μετριοπαθώς ο Ταραντίνο αλλά ναι, είχε δίκιο.
Βραβείο δόθηκε ακόμα και στο «Zero dark thirty» της Κάθριν Μπίγκελοου που μάλίστα μοιράστηκε το ηχητικού μοντάζ με το «Skyfall»_ κάτι που έχει να συμβεί χρόνια στα Οσκαρ. Το «Skyfall» απέσπασε ένα ακόμη Οσκαρ το καλύτερου τραγουδιού, ακριβώς όπως αναμενόταν να γίνει. Η ζωντανή εκτέλεση του «Skyfall» από την Αντέλ άλλωστε, ήταν ένα από τα πιο όμορφα στιγμιότυπα της βραδιάς.
Οσον αφορά τον «Οδηγό αισιοδοξίας» του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ μετρούσε οκτώ υποψηφιότητες αλλά τελικά κέρδισε μόνον σε μια κατηγορία* από τις δυνατότερες της απονομής: Α’ γυναικείος ρόλος για την 22 χρονη Τζένιφερ Λόρενς, η οποία πηγαίνοντας προς την σκηνή παρολίγο να σωριαστεί το πάτωμα εξαιτίας του τεράστιου κατάλευκου φορέματος που φορούσε και που σίγουρα δεν της ταίριαζε. Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου ξέρει πώς να στηρίζει τις νέες δυνάμεις υποκριτικής και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο ότι η Λόρενς (που έχει προταθεί μια ακόμη φορά στην ίδια κατηγορία για την «Καρδιά του χειμώνα» ανήκει σε αυτές τις δυνάμεις.
Σε ότι αφορά τον παρουσιαστή της απονομής Σεθ Μακ Φαρλέιν, το χιούμορ του δεν φάνηκε να αγγίζει τους θεατές της αίθουσας αν κρίνει κανείς από τα ελάχιστα γέλια και χειροκροτήματα. Το κακό φάνηκε από την αρχή όταν στην προσπάθειά του να αυτοσαρκαστεί ως ο χειρότερος παρουσιαστής των Οσκαρ, ο Μακ Φαρλέιν το παρατράβηξε. Στην γιγαντοοθόνη της αίθουσας εμφανίστηκε ο κάπτεν Κερκ (Γουίλιαμ Σάτνερ) της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς «Strar Trek» ο οποίος φάνηκε να τον μαλώνει και να του λέει ότι κατέστρεψε την απονομή. Κανείς δεν γελούσε. Όπως κανείς δεν γέλασε όταν ο Μακ Φαρλέιν πέταξε ένα μικρό μπουκάλι ουίσκι στον Τζορτζ Κλούνεϊ που καθόταν στην πρώτη σειρά.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μακ Φαρλέιν έβγαλε στην σκηνή τον κούκλο «Τεντ» της ομότιλης ταινίας που έγραψε και σκηνοθέτησε πριν από μερικά χρόνια με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ στον ρόλο του ανθρώπου που «καταδιώκετεαι» από έναν κούκλο αρκούδο. Τα αστεία του αρκούδου όμως επάνω στην σκηνή των Οσκαρ μαζί και πάλι με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ ανήκαν σε άλλη εκδήλωση, έστω και αν αυτό που σχετιζόταν με τους Εβραίους των Οσκαρ είχε κάποιο νόημα.
Με αφορμή τα 50 χρόνια ζωής του κινηματογραφικού Τζέιμς Μποντ η Σίρλεϊ Μπάσεϊ ανέβηκε στην σκηνή και τραγούδησε με πλέιμπακ το θρυλικό «Goldfinger», προκαλώντας μάλλον αμηχανία, κάτι που δεν έγινε με την εμφάνιση της Μπάρμπρα Στράισαντ που για να τιμήσει τον φίλο της, μουσικοσυνθέτη Μάρβιν Χάμλις (πέθανε πέρσι) τραγούδησε ζωντανά το «The way we were» και ξεσήκωσε την αίθουσα.
Ένα άλλο στιγμιότυπο που «κάθισε» καλά στην τελετή (από τα λίγα) ήταν η εμφάνιση όλων των συντελεστών της ταινίας «Οι άθλιοι» που τραγούδησαν στην σκηνή. Λόγω αυτής της ταινίας το μιούζικαλ είχε εφέτος την τιμητική του στα Οσκαρ με την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς να τραγουδά και πάλι το «All that jazz» του «Σικάγο» ,μια ταινία για την οποία κέρδισε το Οσκαρ Β’ ρόλου. Και αυτή με playback όμως...
Ενα στιγμιότυπο με πραγματικό νόημα, το οποίο πραγματικά μπορούσε να σε κάνει να βουρκώσεις ήταν η εμφάνιση στην σκηνή της 15χρονης Iνοτσέντε, μιας μετανάστριας η οποία είχε ζήσει επί εννέα ολόκληρα χρόνια άστεγη στην Αμερική προτού καταφέρει να ξεφύγει από τους δαίμονές μέσω των χρωμάτων και του καμβά. Η ζωή της έγινε το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «Inocente» από το ζεύγος Σον Φάιν και Αντρέα Νιξ Φάιν και αυτό το ντοκιμαντέρ απέσπασε χτες το Οσκαρ. Η εμφάνιση της Ινοτσέντε στην σκηνή μαζί με τους σκηνοθέτες της με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά τον πραγματικό κόσμο μέσα στα εφετινά Οσκαρ.
Ολα τα βραβεία
Καλύτερη Ταινία
Επιχείρηση: Argo
Α΄Ανδρικός Ρόλος
Ντάνιελ Ντέι Λούις (Λίνκολν)
Α΄ Γυναικείος Ρόλος
Τζένιφερ Λόρες (Οδηγός αισιοδοξίας)
Β΄Ανδρικός Ρόλος
Κρίστοφ Βαλτς (Django ο Τιμωρός)
Β΄ Γυναικείος Ρόλος
Αν Χάθαγουεϊ (Οι Άθλιοι)
Σκηνοθεσία
Ανγκ Λι (Η Ζωή του Πι)
Διασκευασμένο σενάριο
Επιχείρηση :Argo
Σενάριο γραμμένο κατευθείαν για την οθόνη
Django, ο τιμωρός
Κινούμενα σχέδια
Brave
Καλύτερη ξενόγλωσση ταινία
Αγάπη
Διεύθυνση φωτογραφίας
Η ζωή του Πι
Moντάζ
Επιχείρηση: Argo
Σκηνογραφία
Λίνκολν
Κοστούμια
Αννα Καρένινα
Μακιγιάζ
Οι άθλιοι
Μουσική
Η ζωή του Πι (Μάικλ Ντάνα)
Τραγούδι
«Skyfall» των Αντέλ, Πολ Επγουορθ για την ομότιτλη ταινία
Ηχητικό μιξάζ
Οι άθλιοι
Ηχητικό μoντάζ
Skyfall
Zero Dark Thirty
Οπτικά εφέ
Η ζωή του Πι
Ντοκιμαντέρ
Searching for Sugar Man
Μικρού μήκους
«Curfew»
Κινούμενα σχέδια μικρού μήκους
«Paperman»
Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους
«Inocente»
Πηγή : tovima.gr
