Συνέντευξη στη Γιουλη Επτακοιλη
  |
Είναι ένα σπάνιο ζευγάρι. Μαζί, πενήντα χρόνια στη ζωή και σαράντα στο θέατρο. Με κοινή αισθητική, στόχους και απόψεις. Με ασίγαστο πάθος που ξεχειλίζει στη σκηνή, με αυτήν την μοναδική αίσθηση του χρέους που σου υπαγορεύει να προσφέρεις διαρκώς κάτι, ό, τι μπορείς, και να παίρνεις θέση, ανεξάρτητα από το κόστος. Ανεπιτήδευτα απλοί και μετρημένοι, δίκαιοι, ειλικρινείς, αληθινοί, αγωνιστές, με περίσσευμα αγάπης για τη ζωή, για το θέατρο, για τους ανθρώπους.
Φέτος, ο Στέφανος Ληναίος και η Ελλη Φωτίου αποφάσισαν να ανεβάσουν ξανά στο θέατρο Αλφα μια μεγάλη τους επιτυχία, το, δυστυχώς, πάντα επίκαιρο έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω... Δεν πληρώνω...», δίνοντάς μας την αφορμή για μία εφ' όλης της ύλης συζήτηση με δυο ανθρώπους που έχουν αφήσει φωτεινό το ίχνος τους στη ζωή και την τέχνη του τόπου.
- Πώς έχετε καταφέρει να μείνετε μαζί πενήντα χρόνια στη ζωή και σαράντα στο θέατρο; Ποιο νήμα σας δένει;
Ελλη Φωτίου: Με τον Στέφανο είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Είναι ενθουσιώδης και εξωστρεφής, εγώ είμαι προσγειωμένη και χαμηλών τόνων. Αυτή η αντίθεση μας έφερε πολλές φορές σε κόντρα, αλλά τον αγαπάω πολύ. Πάντα τον αγαπούσα και ξέρω πως ό, τι κάνει είναι από την αγάπη του? και την επιθυμία να διορθώσει τον κόσμο, γι' αυτό μερικές φορές φαίνεται κακός στους άλλους.
Στέφανος Ληναίος: Δεν θέλω να διορθώσω τον κόσμο. Απλώς από μικρός έμαθα από την οικογένειά μου ότι πρέπει στη ζωή κανείς να είναι ωφέλιμος. Και ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας. Ειδικά ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο άνθρωπος του γραφείου, αλλά αυτός που ακουμπάει, αφουγκράζεται, συνομιλεί με τον κόσμο. Κάποια πρότυπα, από τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές μέχρι πολιτικούς πρέπει να είναι και στην ιδιωτική τους ζωή πρότυπα. Διαφορετικά δημιουργείς μια απελπισία σ' αυτούς που σε παρακολουθούν. Την έχω νιώσει με ανθρώπους που θαύμαζα και όταν τους γνώρισα από κοντά απογοητεύτηκα. Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων διαμορφώνεται με αυτό που βλέπει, και, δυστυχώς, ένα πολύ μικρό ποσοστό διαμορφώνεται με την ουσία, με αυτά που διαβάζει.
- Το γεγονός ότι ο χώρος του θεάτρου, του θεάματος εν γένει, είναι ανταγωνιστικός και με μεγάλες δόσεις φιλοδοξίας, κάνει μια σχέση ακόμη πιο δύσκολη;
Ε. Φ.: Κάποιοι λένε ότι δεν μπορούν να συμβιώσουν δύο άνθρωποι που κάνουν το ίδιο επάγγελμα. Εγώ δεν το πιστεύω. Εχουμε τις ίδιες αναζητήσεις, τους ίδιους σκοπούς, τα ίδια ωράρια και είναι πολύ φυσικό να προχωρούμε πάνω στην ίδια χαραγμένη γραμμή. Ολα αυτά, βέβαια, ισχύουν αν έχεις βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Εγώ τον βρήκα. Και πρέπει να εξομολογηθώ ότι ο Στέφανος με βοήθησε πάρα πολύ και στη ζωή και στο θέατρο. Οταν τον γνώρισα ήμουν παιδάκι, τελείως άπειρη.
Στ. Λ.: Την Ελλη την περνάω 12 χρόνια. Εγώ ήθελα έναν άνθρωπο να πορευτώ. Το πρότυπό μου ήταν ο Λόρενς Ολίβιε και η Βίβιαν Λι. Σε δυο - τρεις κοπέλες που είχα γνωρίσει, δυστυχώς, το εξωτερικό δεν είχε καμμία σχέση με το εσωτερικό! Μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ένα κοριτσάκι 18 χρόνων, η Ελλη, στα σκαλιά του θέατρου Μουσούρη και αυτό ήταν: έπαθα πλάκα μόλις την είδα. Απλώς επειδή αμέσως κατάλαβα ότι με την Ελλη δεν μπορούσα να παίξω, την παίδεψα μέχρι να σιγουρευτώ ότι αυτή είναι ο άνθρωπός μου.
συνέχεια ... trans.kathimerini.gr
